Μικρή η ζωή για κακή μουσική...

Πάντα η μουσική ήταν σύμμαχός μου. Έβαζε φτερά στη φαντασία μου, νοηματοδοτούσε τη ζωή μου, μπορούσε να κάνει όμορφη μια ασπρόμαυρη μέρα. 

Κάτι για το πρωί, κάτι για ένα χαμόγελο, μια δύσκολη στιγμή, μια κενή ώρα, μια ανάμνηση που πασχίζει να ξαναζωντανέψει, μια ευχή που παραμένει ευχή. Πως ένα τραγούδι μπορεί να σε ταξιδέψει εκεί που οι λέξεις σιωπούν. Και πως σιωπώ όταν ακούω μια μελωδία φτιαγμένη από εμπειρίες και συναισθήματα πιο δυνατά και από τους χτύπους μιας καρδιάς που θέλει να ζήσει.

Και είναι όλα αυτά που με απομακρύνουν από τη μουσική που δηλητηριάζει τους πολλούς. Που

 δεν έχει απαντήσεις, ούτε νόημα. Μόνο μια μυρωδιά από πλαστικό, τραγούδια κλώνοι, εύκολα. Εύκολα πολύ για να με πάνε κάπου που μπορώ να νιώσω νικητής απ' τη φθορά. Τραγούδια που φθείρουν. Όχι δε μπορώ να δεθώ με δακρύβρεχτα τραγούδια πλαδαρά. Δε μπορώ να νιώσω συγκίνηση όταν μου τραγουδάνε στόματα που ακούνε και καταλαβαίνουν λιγότερα από ότι ένα παιδί με όνειρα που μιλάει απλά και αγαπάει τη ζωή. 

Είναι σύντομο ταξίδι η ζωή και υπάρχουν φάροι που ξεχωρίζουν στο απέραντο πολύ. Αν αναζητάς το ωραίο θα σε συγκινεί και το ωραίο, θα καταλάβεις με το καιρό γιατί το ωραίο είναι τόσο μεγάλο, πιο μεγάλο από τον ίδιο τον άνθρωπο. Θα αλλάζεις κατεύθυνση όταν η ασχήμια θα σου στήνει παγίδες. Το ωραίο, το απλό, το ανθρώπινο θα είναι οδηγός σου. Μη χάνεις χρόνο να σχολιάζεις την ασχήμια, άλλαξε αμέσως δρόμο και συνέχισε τη διαδρομή σου. 

Μικρή η ζωή για κακή μουσική.