ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ 2 ΤΕΛΙΚΑ...?

Απόψε η νύχτα έκοψε στα 2 το φεγγάρι

μάτωσαν μέχρι και  τ'αστέρια κ έριξαν βροχή από άλικα δάκρυα
Απόψε είχα τόσο μεγάλη ανάγκη εκείνη την αγκαλιά που μπορεί να απλώσει τα χέρια γύρω σου
να σε χαϊδέψει, να σε ηρεμήσει και να απαλύνει τον πόνο σου
χωρίς όρκους, λόγια και μεγάλες υποσχέσεις....
εκείνη την αγκαλιά που  διώχνει τους εφιάλτες μακρυά...
εκείνη την αγκαλιά που είναι πρόθυμη να σε ακούσει χωρίς να σε κατακρίνει...
εκείνη την αγκαλιά που η θέρμη της είναι βάλσαμο για τις ανοιχτές πληγές
εκείνη την αγκαλιά που σου δίνει τη δύναμη που χρειάζεσαι να μείνει ζεστή η καρδιά να μπορεί να επιζήσει μέχρι το ξημέρωμα να διαδεχτεί την απανθρωπιά της νύχτας....

Απόψε λοιπόν είχα τόσο  μεγάλη ανάγκη να μιλήσω με τη σιωπή...
μ'εκείνη τη σιωπή που λυτρώνει το σκοτάδι της ψυχής.....
εκείνη τη σιωπή που δε ξέρει να πληγώνει...
εκείνη τη σιωπή που θα έπρεπε κανονικά να είναι γεμάτη θυμό

Σήμερα επέλεξα να ταξιδέψω εκείνο το δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο,
εκείνον που δεν έχει πλέον γυρισμό.... μονόδρομος...
αλλά έπρεπε να ξέρω...
η αλήθεια λυτρώνει λένε πολλές φορές...

δε ξέρω αν με λύτρωσε
ειλικρινά δε ξέρω....
δε ξέρω πια τι είναι λάθος και τι είναι σωστό
τι είναι αλήθεια και τι ψέμα

τρομάζω περισσότερο σαν σκέφτομαι τα φαντάσματα που πρέπει να αντιμετωπίσω στην υπόλοιπη διαδρομή
επειδή τελικά μόνο ηττημένη βγήκα από τη μέχρι τώρα  μάχη μαζί τους
όμως προτιμώ χίλες φορές να πέσω στον πόλεμο
παρά αμαχητί

ένα πράγμα μόνο παρακαλάω
να βρω τη δύναμη να τον διανύσω μέχρι τέλος χωρίς να λυγίσω

Μου λείπει μια τρυφερή αγκαλιά γεμάτη καταννόηση απόψε
Να μου δώσει πνοή την ώρα που πεθαίνω....