Έχω κάτι για σένα!

Ο Coehlio λέει πως αν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Εγώ πάλι υποστηρίζω πως αν θέλεις κάτι πολύ, αν ένα μικρόβιο έχει μπει μέσα στο μυαλό σου, τότε δίνεσαι με πάθος, δουλεύεις, προσπαθείς, γιατί όχι τρως και τα μούτρα σου, μα στο τέλος το σύμπαν είναι υποχρεωμένο να σου δώσει το… όνειρο στα χέρια! Μεταξύ μας κι αυτό σε κάποιο βιβλίο το διάβασα, αλλά το ενστερνίζομαι απόλυτα!

Είναι τόσο ωραίο να κάνεις όνειρα, μικρά ή μεγάλα! Αρκεί να μη σου τιθασέψουν την καρδιά, να μη σου εγκλωβίσουν το μυαλό οι καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα. Το ξέρω πως είναι δύσκολο. Άλλωστε κι εγώ κομμάτι αυτής της κοινωνίας είμαι και ειλικρινά νιώθω τυχερή που δεν ανήκω στον περίγυρο των επονομαζόμενων «τυχερών». Αυτών που η κρίση άγγιξε μόνο τα παραθαλάσσια σπίτια τους και μείωσε τις επισκέψεις των κυριών τους στις μπουτίκ της Luis Vuitton. Τη ζωή αν δεν τη ζήσεις με αξιοπρέπεια στα κάτω της, χάνουν κάθε αξία τα πάνω της.

Παρόλα αυτά τίποτα και κανείς δεν με εμποδίζει να φαντάζομαι τον ήλιο πίσω από τα σύννεφα/ Το ξέρεις κι εσύ ότι είναι εκεί, υπάρχει και κάποια στιγμή θα βγει. Κι είναι τόση η χαρά!!! Ειδικά όταν η μπόρα είναι εκτενής και θορυβώδης, με αστραπές, βροντές, πλημμύρες και καταστροφές κι εσύ μένεις όρθιος, βρεγμένος μεν αλλά ικανός να δεις πάλι τον ήλιο να ξεπροβάλει και το ουράνιο τόξο να γεμίζει με χρώματα την παλέτα της ζωής σου!

Βέβαια, εδώ υπάρχει ένα θεματάκι. Τίποτα δεν έχει αξία και δεν είναι εφικτό όταν είσαι μόνος. Πάντα πρέπει να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που θα γίνουν οη ομπρέλα στις μπόρες της ζωής και θα σε προστατεύσουν, θα σου γαληνέψουν την ψυχή, θα σε συμβουλεύσουν, θα σε βοηθήσουν να δεις τα λάθη σου κατάματα, να τα αποδεχθείς και να προχωρήσεις. Γιατί η ζωή προχωράει κι εσύ, όπως κι εγώ οφείλουμε να πρωτοστατούμε σε αυτή και όχι να επιτρέπουμε σε αυτή την ύπουλη κοπελίτσα να μας ξεγελά, να τη βλέπουμε να εξελίσσεται κι εμείς απλά να παρακολουθούμε άμοιροι τα γεγονότα. Μασκαρευόμαστε πίσω από τα λάθη και τους φόβους μας, κρυβόμαστε πίσω από ψεύτικα χαμόγελα για να μην παραδεχθούμε την αδυναμία μας κι όλα γίνονται ένα κουβάρι…

Αλήθεια! Είναι η μόνη επιλογή. Τίποτα άλλο δεν έχει αποτέλεσμα! Γίνεται να είσαι ατόφιος σαν το χρυσάφι; Ποιος δεν εκτιμά την αξία του…;

Κι όταν η καταιγίδα γίνει ψιχάλα, τα σύννεφα ανοίξουν και εσύ λούζεσαι με το φως της αισιοδοξίας, της επιτυχίας, της ευχαρίστησης και της χαράς σταμάτα για ένα λεπτό, απόλαυσε τη γεύση της ευτυχίας και γύρισε τα μάτια πίσω σου για να πεις ευχαριστώ στην «ομπρέλα» που στάθηκε εκεί δυνατή για σένα.

Ομπρέλα μπορεί να είναι οι γονείς ή οι χρόνιοι φίλοι. Από αυτούς λογικά περιμένεις και έχεις τη στήριξη, που κυρίως λειτουργεί σαν βάλσαμο ψυχής. Η έκπληξη, όμως, έρχεται από αυτούς τους ανθρώπους που μπήκαν ξαφνικά και απρόσμενα στη ζωή σου, που οι δρόμοι της ζωής σας δεν συναντήθηκαν τότε που αρκούσε ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για να δηλώσεις με αφέλεια και αθωότητα: «είσαι φίλος μου» μη γνωρίζοντας ακόμα την έννοια της φιλίας, αλλά τώρα που η ζωή σου έμαθε πως δεν είναι όλοι φίλοι μας, δεν θέλουν όλοι το καλό μας και οι περισσότεροι εξαφανίζονται ως δια μαγείας τη στιγμή της αδυναμίας μας. Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που με τον λόγο ή τον τρόπο τους επέδρασαν καταλυτικά και σε έφεραν ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό σου.

Πόσο ευτυχισμένη νιώθω που κοιτάζοντας πίσω μου βλέπω κι εσένα!

Δεν ξέρω αν το κατάλαβες πόσο με βοήθησες… οφείλω όμως να το αναγνωρίζω και να το παραδεχθώ. Έχω κάτι για σένα… ένα μεγάλο και ειλικρινές ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ με όλη μου την καρδιά! Με την ελπίδα η ζωή να μου δώσει την ευκαιρία να ανταποδώσω έμπρακτα και όσο γίνεται ισότιμα ό,τι έκανες εσύ για μένα!